Οι φυλακές της Σύρας

Ένα δυο χιλιόμετρα μακριά από το Λοιμοκαθαρτήριο απ' όπου σπάνια έβγαινε άρρωστος γιατρεμένος, ήταν οι φυλακές, χτισμένες στου καιρού τα πρότυπα, με σιδερόφραχτα παραθυράκια πολύ ψηλά για να μην φτάνει ο φυλακισμένος ούτε και με την άκρια των χεριών του.
Δεν μπορώ να μη θυμηθώ, για άλλη μια φορά, πως μέσα σ' αυτές τις φυλακές, σ' ένα κελί- τάφο, κλείστηκε καταδικασμένος για αθεϊα από τα Δικαστήρια της Σύρας σε δύο χρόνων φυλάκιση, γέροντας κι άρρωστος σοβαρά, ο Θεόφιλος Καϊρης και πέθανε. Κι ακόμα, πως τον θάψανε κάπου στα Λαζαρέτα, για να μη μολυνθεί η Ερμούπολη των εμπόρων και των βιομηχάνων από ένα αιρετικό. Αλλά οι φανατισμένοι κι άξεστοι τον ξέθαψαν, του άνοιξαν την κοιλιά, τη γέμισαν με ασβέστη κι ύστερα κάψαν το σεπτό του σκήνωμα. Αυτή την ντροπερή απόφαση του Πλημμελειοδικείου της Σύρας, πυροδοτημένη από την Ιερά Σύνοδο και το Παλάτι, η αδερφή του μάρτυρα, Ευανθία, μια από τις πιο μορφωμένες Ελληνίδες του δέκατου ένατου αιώνα, την προσέβαλε στον Άρειο Πάγο, που στις 19 Ιαννουαρίου 1853 αποκατάστησε και δικαστικά τη μνήμη του σοφού
(η Χρυσώ, Ρίτα Μπούμη-Παπά, εκδ.:Νέα Εποχή, σελ.:114-115)